Job 37

1 «از ایننیز دلمنمیلرزد و از جای خود متحّركمیگردد.

2 گوشداده، صدایآواز او را بشنوید، و زمزمهایرا كهاز دهانویصادر میشود،

3 آنرا در زیر تمامیآسمانها میفرستد، و برقخویشرا تا كرانهایزمین.

4 بعد از آنصدایغرّشمیكند و بهآواز جلالخویشرعد میدهد، و چونآوازششنیدهشد آنها را تأخیر نمینماید.

5 خدا از آواز خود رعدهایعجیبمیدهد. اعمالعظیمیكهما آنها را ادراكنمیكنیمبهعملمیآورد.

6 زیرا برفرا میگوید: بر زمینبیفت. و همچنینبارشبارانرا و بارشبارانهایزورآور خویشرا.

7 دستهر انسانرا مختوممیسازد تا جمیعمردماناعمالاو را بدانند.

8 آنگاهوحوشبهمأوایخود میروند و در بیشههایخویشآراممیگیرند.

9 از برجهایجنوبگردباد میآید و از برجهایشمالبرودت.

10 از نفخهخدا یخبستهمیشود و سطحآبها منجمد میگردد.

11 ابرها را نیز بهرطوبتسنگینمیسازد و سحاب، برقخود را پراكندهمیكند.

12 و آنها بهدلالتاو بههر سو منقلبمیشوند تا هرآنچهبهآنها امر فرماید بر رویتمامیربعمسكونبهعملآورند.

13 خواهآنها را برایتأدیببفرستد یا بهجهتزمینخود یا برایرحمت.

14 «ایایوباینرا استماعنما. بایستو در اعمالعجیبخدا تأمّلكن.

15 آیا مطّلعهستیوقتیكهخدا عزمخود را بهآنها قرار میدهد و برق، ابرهایخود را درخشانمیسازد؟

16 آیا تو از موازنهابرها مطّلعهستی؟ یا از اعمالعجیبهاو كهدر عِلم، كاملاست؟

17 كهچگونهرختهایتو گرممیشود هنگامیكهزمیناز باد جنوبیساكنمیگردد؟

18 آیا مثلاو میتوانیفلكرا بگسترانیكهمانند آینهریختهشدهمستحكماست؟

19 ما را تعلیمبدهكهبا ویچهتوانیمگفت، زیرا بهسببتاریكیسخننیكو نتوانیمآورد.

20 یا چونسخنگویمبهاو خبر دادهمیشود یا انسانسخنگوید تا هلاكگردد.

21 و حالآفتابرا نمیتواندید، هرچند در سپهر درخشانباشد تا باد وزیده، آنرا پاككند.

22 درخشندگیطلاییاز شمالمیآید و نزد خدا جلالمهیباست.

23 قادر مطلقرا ادراكنمیتوانیمكرد؛ او در قوّتو راستیعظیماستو در عدالتكبیر كهبیانصافینخواهد كرد.

24 لهذا مردماناز او میترسند، امّا او بر جمیعدانادلاننمینگرد.»